De makkelijkste manier om met problemen om te gaan is wegkijken. Als ze kunnen doorgaan met wat ze doen zonder “schade” aan te brengen gaan de meeste mensen voor deze optie. Ander consideratie is. Is het van mij of iemand anders.  Iemand anders is de makkelijkste weg en dus vaak gebruikt. Iemand anders is meestal de politie , het leger , organisaties , bedrijven of politici.

In bijna alle gevallen kan de laatste de problemen oplossen. Maar dan moeten ze wel echte betrokken zijn en ook echt oplossen.  Probleem met politici is dat ze naar de problemen kijken. Maar hoofdzakelijk naar die problemen die interessant zijn en invloed hebben op opinie peilingen en stemmen trekken. De rest is niet zo belangrijk. Ze moeten het doen maar de focus om het goed te doen is niet echt belangrijk. Ze laten het over aan de ambtenaren. Zij krijgen meestal een instructie om het te doen op een manier die volgt uit een compromis van politieke partij. Een compromis meestal zonder kop en of staart en meestal een ongeschikte oplossing voor het probleem.

Problemen worden ook gebracht door het nieuws. Op televisie , de kranten , het internet en ook in de social media. Niet dat het hier opgelost wordt maar het zijn de grote kanalen waardoor mensen het zich tot hun kunnen nemen. Vraag kan zijn of alle problemen hier wel vermeldt worden. Is er en soort van censuur? Het wordt een keer vermeld en zonder oplossing verdwijnt het weer naar de achtergrond en horen we er niet meer over. Mensen achterlatend met de gedachte dat het opgelost is. Informatie moeheid is ook iets wat om de hoek komt kijken. Als een probleem niet opgelost wordt binnen een bepaalde tijd gaan de mensen er minder om geven en krijgt het minder aandacht dan waar het recht op heeft.

Een passievolle toewijding om problemen op te lossen is moeilijk maar als iedereen blijft volhouden , vooral als problemen opnieuw opduiken , kunnen we echte veranderingen bewerkstelligen.