Het woord front suggereert een oorlog. Maar ook bij een gevecht in belangen kun je spreken van een front. Soms heb je meerdere. Maar er is altijd een de laatste.

Andere fronten zijn al min of meer geslecht zijn. En niet de minste. Vakbonden hebben niet veel leden meer. De wil voor arbeiders om zich te verenigen is er haast niet meer. De kracht die ze zouden kunnen ontwikkelen is kan door globalisatie zo weg stromen.

Werk , echt werk , kan zomaar schaars worden. AI kan het zomaar van je overnemen. Wat blijft er straks nog over. Waar gaat het gevecht nu eigenlijk om. Wie zijn de strijdende partijen. Waar is de frontlinie.

De frontlinie slingert zich een beetje tussen allerlei belangen en krachtenvelden door. Hij is lastig duidelijk te omschrijven. Economische belangen. Er leven steeds minder mensen in echte armoede maar de rijken worden steeds rijker. Daar zit dus iets. Economische groei gaat ten koste van ecologie. Daar zit dus weer iets. Een leefbaar klimaat voor iedereen en niet alleen de rijken. Weer een pijnpunt.

Welke partij kan daar een visie en regulatorische structuur in aanbrengen. De ngo’s. Die kunnen iets duidelijk maken. Voor een belang proberen op te komen. Maar meestal is het een deel belang. Welke (dwingende) middelen hebben ze. Ze zijn in ieder geval niet democratisch gekozen. Verder hebben ze ook een business model. Ook een aandachtspunt.

De multinationals , bedrijven en banken bevinden zich aan de andere kant van het front. In ieder geval de rijken die via hun veel geld verdienen. Hun belangen moeten zeker gesteld worden. Hoe doen ze dat. Daar zijn al veel uitspraken over gedaan. Waar en niet waar. Lobbyen , met name in de politiek , is er een die waar is. Media gebruiken is ook een die waar is. Oorlogen , bewust ook nog , creeeren is er ook zo een. Het is een beetje een verdeel en heers politiek die ze bedrijven.

Daarmee zijn we weer terug bij de politiek. Wat is hun rol. Waar ligt eigenlijk hun verplichting. Nemen ze verantwoordelijkheid. Zoja. Voor wie , waarvoor en waarom.

Laat ik even een kleine schets over de politiek geven . De politiek zoals hij in nu Nederland georganiseerd is. Een tweede kamer met kamer leden. Allemaal fulltimers. Een eerste kamer met senatoren. Allemaal parttimers en met nevenfuncties. Er is ook een raad van state met daarin mensen , meestal oud politici , benoemd door de Koning die een adviserende taak hebben. Verder hebben we in de provincie nog de provinciale staten. Alleen het gevormde bestuur , de gedeputeerden , zijn daar fulltimers. De rest is parttime. Hebben we nog de gemeente met een gemeente raad. Hier zijn de wethouders fulltimers maar de raadsleden weer parttimer.

Dan nu even een begin van de beschouwing. Waarom zijn er op deze belangrijke posities zoveel parttimers. Verder zijn ze gekozen en hebben daarvoor geen opleiding nodig. Laat ik het anders stellen. De hoogleraren en echte specialisten zijn hier heel lastig te vinden. Die zitten meer bij het bedrijfsleven of werken bij de universiteit. Politici zijn volks vertegenwoordigers die vast zitten in het keurslijf van hun partij. De partij die zich zelf als de adel van Den Haag beschouwd en niet echt met het volk verbonden is. Het volk mag stemmen maar laten we het niet te gek maken.

Daar zou ik nog aan willen toevoegen dat de multinationals niet landelijk maar internationaal opereren. Als je daar op een goede manier mee wilt omgaan zou je jezelf ook internationaal moeten organiseren. Een onafhankelijk , democratisch en transparant Europa of zelfs wereld verbond. Zoals het er nu voorstaat is het bijna een verloren strijd.

Misschien dat de politiek nog een keer echt gaat nadenken.

Vervolgens wakker wordt en zichzelf opnieuw gaat uitvinden. Zo niet dan zal er een punt van onvrede komen en de gele hesjes zullen niet aan te slepen zijn. De bastille is al eens bestormd. Maar er zijn meer torens in de wereld.