Het begint me allemaal een beetje te duizelen. Ik krijg zoveel signalen. Er zijn zoveel prikkels.
Wie moet ik geloven? Wie vertelt de waarheid? Wie is er nog objectief? Waar is betrouwbaarheid? Is er nog en eerlijk verhaal? Bestaan feiten nog? Is de wetenschap nog onbevooroordeeld? Moet ik de bijbel als leidraad nemen? Mijn geleerde lessen op school vertrouwen?
Het lijkt wel een gekkenhuis. Angst is overal aanwezig. Het lijkt wel een obsessie. De politiek is radeloos dom. Medische specialisten vertellen een mooi verhaal. Ze lijken op papegaaien die een gefluisterd verhaal van de farmaceutische industrie herhalen. Politici zijn verlamd en zijn in een keer hun grijze cellen verloren.
Hoe kan ik in deze chaos rust vinden? Waar kan ik antwoorden vinden? Wie heeft het beste met me voor? Zijn er nog mensen waar ik steun kan vinden? Op wie ik kan bouwen?
Wat zeg je? De overheid doet niet aan structurele oplossingen. De medici luisteren alleen naar de farmaceutische industrie. Mensen hebben het te druk met zich zelf en hebben geen tijd voor anderen te helpen. Er is maar een gezondheid en die is van hun zelf. Liever geluk voor zichzelf dan een ander. Misschien dat er nog een bij kan. Maar die moet dan wel goed gehoorzamen.
Het lijkt wel of we allemaal verblind zijn. Dat ons eigen belang het enige is wat telt. Een gelukkig en bevredigend leven voor ons zelf. En na ons de zondvloed. Afzijdigheid in plaats van er zijn voor elkaar. Dat is pas armoede. Echte rijkdom zit in de soms kleine moment van steun die we elkaar kunnen bieden. Mensen die we kunnen genezen. Niet alleen lichamelijk maar vooral geestelijk. Want het een kan niet zonder de anders. Net zoals mensen niet zonder elkaar kunnen.
Vraag blijft hoe we rust en duidelijkheid in deze duizelingwekkende chaos krijgen. Wie gaat me daar bij helpen? De overheid is alleen met opinie peilingen en zijn eigen pluche bezig. De medici staan in dubio tussen de rijkdom geboden door de farmaceutische industrie en hun eed gegeven aan Hippocrates. Het bedrijfsleven is gebonden en verslaafd aan het neoliberale kapitalisme. En voor mensen het krijgen van een goede baan. Dat hangt weer af van een goed geleverde strijd in het instituut dat ze onderwijs noemen.
Het is een race in de modder. Zwaar en met enkele winnaars. Dat is niet wat we met zijn allen willen. Iedereen wil een mooi leven met leuke herinneringen. Niet een wereld waarin die ervaringen (bijna) niet mogelijk zijn. Alleen maar voor enkelen is voorbehouden.
Er is ook maar een ding in het leven wat zich vermenigvuldigt door het te delen. En dat is geluk.
Mensen zijn sociale wezens en geluk is het enige wat telt. Als we een lach mogen zien op het gezicht van de ander geeft ons dat zoveel energie dat geld zijn onbelangrijke waarde hervindt. Eigenlijk overbodig is. Dat een wereld van dienst en wederdienst belangrijker is als het consumerende egoïsme. De neoliberale mist verdwijnt in de kracht van de zon die alleen naastenliefde duld. Wat een mooi paradijs zou dat zijn. Wie gaat er mee op die weg daar naar toe.
