Eens in de zoveel jaar duikt er weer een vreemd recht met zijn kop op. Het begint met stem.

En gezamenlijk maakt dat stemrecht. Het is niet op de manier van een lijster die een lofzang maakt op het mooie leven. Het is gewoon het aankruisen op een lijst van mensen die denken dat parlementaire partij politiek het paradijs brengt.

Als engelen komen ze op voor de rechten van de burgers. Ze zijn zo druk bezig met het bedenken van hoe ze hun boodschap iedere keer maar weer zo mooi mogelijk kunnen inkleden en verkopen dat ze vergeten te controleren of alle bedenksels wel goed uitgevoerd worden.

Maar die bedenksels zijn al eens gecompromitteerd in eerdere fases. Het begint al voordat de politici hun partijprogrammapunten op papier zetten. Luisteren naar de mensen is namelijk maar een klein deel van de input van zo’n programma. Er is veel al vooraf bepaald door het gedachtegoed waar ze vanuit traditie al heel lang in vast zitten. Verder moeten ze zichzelf ook nog succesvol positioneren vergeleken met andere partijen.

Als je een zo groot mogelijke kans wilt creëren om zoveel mogelijk zetels te bemachtigen is het ook wel handig om over (veel) financiële middelen te beschikken. Campagne voeren kost geld. We doen het voor onze idealen maar en die een beetje bijschaven voor onze sponsoren is een bijkomstige noodzakelijkheid. De burger is dan nog steeds niet echt geraadpleegd.

Die burger komt eigenlijk als laatste aan bod. Maar hij krijgt geen echte stem. Er wordt hem een totaal plaatje voorgelegd waar hooguit nog een beetje aan getweaked kan worden. En ook niet op alle standpunten. Iedere eventuele keuze voor een partij bezorgt je een dilemma want er zijn altijd standpunten waar je het niet mee eens bent.

Eigenlijk is het de wereld op zijn kop. Je wilt gewoon dat jouw standpunten vertegenwoordigd en behartigd worden. Ook al liggen die verdeeld over meerdere partijen. Dat kan dus niet in partijpolitiek. Daar komt nog bij dat je gedurende de tijd geconfronteerd wordt met nieuw en voortschrijdend inzicht. Je kent het wel. Dat excuus wat politici vaak gebruiken als ze toch iets anders doen dan waar jij voor gestemd hebt. Of het excuus van we moeten een coalitie aan gaan en daarom doen we het toch anders.

Het is wat je kunt beschrijven als hypocriet, leugenachtig, frauduleus, schone schijn ophouden en meer. Maar met stemmen draag je je vrijheid van keuze en handelen over. Dat zij deze manier van vertegenwoordigen een democratie noemen is een contradictio in terminis. In Nederlandse woorden een onmogelijkheid in zichzelf.

Er is maar één vorm van echte democratie en dat is een directe democratie. Ik heb daar al eerder over geschreven. Lees het maar even terug.

Eén van de bezwaren die vaak genoemd worden, is maar we kunnen niet iedereen het woord geven over al die vele te nemen besluiten. Mijn vraag is dan waarom zoveel besluiten? Heb je wel een goede keuze gemaakt? Maar met de huidige technieken is dat wel degelijk mogelijk. Dat we bij verkiezingen nog steeds een papiertje invullen zegt meer over de overheid dan over de technische mogelijkheden.

Een ander genoemd bezwaar is dat de burgers het niet begrijpen. Dan zou ik zeggen heb je het wel goed uitgelegd? Krijg je op deze manier wel reële draagkracht? Het probleem ligt in deze niet bij de burger maar bij de overheid. Zij zijn niet in staat om het duidelijk te maken.

Who is the fool here?

Maar vrijheid is al een poosje geleden door de politiek weggelakt. In het wit want dan valt het niet zo op bij een WOB verzoek. Gearresteerd en opgeborgen. Ergens ver weg.

Gaan stemmen betekent dan ook dat je hiermee akkoord gaat. Je legitimeert het zelfs. Het is een keuze. Je hoeft niet te stemmen.